Zaburzenia odżywiania stanowią dość rozbudowaną grupę psychiatrycznych jednostek, do których zaliczane są anoreksja oraz bulimia. Czasami problemy te bywają bagatelizowane, tymczasem większość z nich może dawać poważne, czasami nawet śmiertelne, powikłania. Jakie jednak dokładnie wyróżnia się zaburzenia odżywiania, czym charakteryzują się poszczególne z nich i jakimi metodami można je leczyć? Autor: Getty Images Spis treściZaburzenia odżywiania - co to takiego?Zaburzenia odżywiania: przyczynyZaburzenia odżywiania: objawyZaburzenia odżywiania: rodzajeZaburzenia odżywiania: nowe jednostkiZaburzenia odżywiania: problemy współistniejąceZaburzenia odżywiania: diagnostykaZaburzenia odżywiania: powikłaniaZaburzenia odżywiania: leczenieZaburzenia odżywiania: rokowania Zaburzenia odżywiania - co to takiego? Zaburzenia odżywiania należą do grupy zaburzeń psychicznych i wymagają leczenia. Współcześnie o zaburzeniach odżywiania słyszał prawie każdy – mało kto nigdy nie zetknął się z terminem anoreksja czy bulimia. Wymienione problemy rzeczywiście, stanowią jedne z najbardziej znanych jednostek z tej grupy, z całą pewnością nie są one jednak jedynymi możliwymi zaburzeniami odżywiania – wyróżnia się ich zdecydowanie więcej. Tak naprawdę zaburzenia odżywiania wystąpić mogą u osoby będącej w dowolnym wieku (możliwa jest nawet anoreksja u osób starszych), typowo jednak rozwijają się one u nastolatków oraz u młodych dorosłych. Zdecydowanie częściej problem dotyka kobiet. Różne są natomiast statystyki dotyczące dokładnej częstości występowania zaburzeń odżywiania, według jednych z nich w pewnym momencie życia na anoreksję choruje do nawet 4% kobiet, a na bulimię i zaburzenia z napadami objadania się zapada do 2% przedstawicielek płci żeńskiej. Ortoreksja - kiedy zdrowe odżywianie wyniszcza organizm Zaburzenia odżywiania: przyczyny Do dziś nie udało się jednoznacznie stwierdzić, co dokładnie odpowiada za występowanie różnych zaburzeń odżywiania – najprawdopodobniej etiologia tych jednostek jest wieloczynnikowa. Podobnie jak w przypadku wielu różnych schorzeń, tak i w przypadku nieprawidłowości związanych z odżywianiem dużo uwagi kieruje się ku uwarunkowaniom genetycznym i najprawdopodobniej jest to dobry trop. Okazuje się, że osoby, które mają bliskiego krewnego z jakimś zaburzeniem odżywiania, same mają od 7 do 12 nawet razy zwiększone ryzyko pojawienia się tego problemu i u nich. Teorie o wpływie genów na występowanie zaburzeń odżywiania potwierdzają badania prowadzone na bliźniętach monozygotycznych – w ich trakcie okazywało się, że gdy jeden z nich cierpiał na zaburzenia odżywiania, to ryzyko, że drugi bliźniak będzie zmagał się z tym samym problemem, sięgało nawet 50%. Geny to jednak zdecydowanie nie wszystko – za przyczyny zaburzeń odżywiania uznaje się również rozmaitego rodzaju czynniki natury psychospołecznej. Zwraca się uwagę na to, że zwiększoną tendencję do wystąpienia któregoś z należących do tej grupy problemów mają te osoby, które w dzieciństwie były na każdym kroku kontrolowane przez swoich rodziców. Ogólnie różne nieprawidłowe postawy rodzicielskie mogą sprzyjać zaburzeniom odżywiania. Największe znaczenie ma jednak nadmierne skupianie się opiekunów na masie ciała zarówno swojej, jak i dziecka. Wpływ na występowanie zaburzeń odżywiania mają również media. Od lat doskonale widać propagowanie pewnego wzorca piękna – zauważyć to można chociażby na wybiegach modowych czy w różnych kampaniach reklamowych, gdzie jako ludzie sukcesu prezentowane są osoby szczupłe, czasami wręcz wychudzone. Tego rodzaju przekaz buduje u wielu młodych osób przekonanie, że tylko taki wygląd jest akceptowalny i pozwoli im w przyszłości osiągnąć sukces. Zaburzenia odżywiania: objawy Większość zaburzeń odżywiania ma pewne wspólne cechy – są nimi przede wszystkim nadmierna koncentracja na swoim wyglądzie, nieprawidłowe nawyki związane ze spożywaniem pokarmów oraz przekonanie o nieprawidłowym obrazie własnego ciała. Wśród problemów, które mogą przemawiać za tym, że bliska osoba może mieć któreś z zaburzeń należących do tej grupy, wymienić można zmianę zachowań związanych z jedzeniem (np. unikanie spożywania posiłków wraz z rodziną), utratę masy ciała (typowo pacjent z zaburzeniami odżywiania neguje, jakoby liczył kalorie czy stosował jakąkolwiek dietę), niezadowolenie ze swojego wyglądu, pogorszenie stanu zdrowia (np. gorszy wygląd skóry, pogorszenie kondycji włosów, nieuzasadnione osłabienie czy ospałość), nagłe rozpoczęcie uprawiania intensywnej aktywności fizycznej, wypowiedzi o posiadaniu zdecydowanie zbyt dużej masy ciała (szczególnie niepokojące wtedy, gdy ich autorem jest osoba ze zbyt niską wagą). Zaburzenia odżywiania: rodzaje Zasadniczo najbardziej znanym zaburzeniem odżywiania jest anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny. Problem ten ogólnie powiązany jest z ograniczaniem ilości przyjmowanych posiłków, często dochodzi do tego również intensywne uprawianie sportu. Wszystkie działania osoby z anoreksją mają jeden cel – doprowadzenie do posiadania jak najniższej masy ciała. W przypadku jadłowstrętu nieprawidłowe przekonania chorych mogą być tak nasilone, że nawet wtedy, gdy ich waga jest skrajnie niska i widoczne stają się u nich wszystkie kości, pacjenci mogą być nadal przekonani, że ważą zbyt dużo i że są po prostu grubi. Bulimia (żarłoczność psychiczna) to problem nieco inny niż anoreksja – w jej przypadku pacjenci mają bowiem, najczęściej, prawidłową masę ciała. Charakterystyczne dla bulimii są napady niekontrolowanego objadania się, które później wzbudzają w pacjencie poczucie winy – w celu zapobiegnięcia przyrostowi masy ciała, stosują oni różne metody, takie jak prowokowanie wymiotów czy stosowanie środków przeczyszczających. Zaburzenie z napadami objadania się jest problemem nieco podobnym do bulimii. W jego przebiegu również dochodzi bowiem do epizodów niekontrolowanego pochłaniania dużych ilości jedzenia, różnicą jest jednak to, że pacjenci z zaburzeniami z napadami objadania się nie stosują różnych metod, które miałyby zapobiegać przybieraniu przez nich na wadze. Pica to kolejne zaburzenie odżywiania, które u niektórych osób wywołuje wręcz obrzydzenie. Polega ono na tym, że pacjent zjada rzeczy, które zdecydowanie do spożywania się nie nadają – takowymi mogą być np. mydło, ziemia, węgiel czy… włosy. Najczęściej pica spotykana jest u dzieci, kobiet w ciąży oraz u osób niepełnosprawnych intelektualnie. W amerykańskiej klasyfikacji DSM-V wyodrębnione zostało zaburzenie odżywiania, określone jako zaburzenia polegające na unikaniu lub ograniczaniu przyjmowania pokarmów (ang. avoidant/restrictive food intake disorder). Związane są z nim trudności z przyjmowaniem posiłków, wynikające z wyjątkowej niechęci do samego jedzenia lub niechęci do określonych smaków, zapachów czy tekstury jedzenia. Zaburzenia odżywiania: nowe jednostki W medycznych klasyfikacjach grupa zaburzeń odżywiania w najbliższych latach będzie najprawdopodobniej ulegać różnym zmianom – coraz częściej bowiem wspomina się o innych jeszcze niż wymienione problemach, które także można by zaliczać do tej grupy. Do jednostek, które w tej chwili nie są uwzględniane w medycznych klasyfikacjach schorzeń i zaburzeń, a o których jednocześnie mówi się współcześnie coraz więcej, zaliczyć można takie problemy, jak: ortoreksja (zaburzenie polegające na spożywaniu przez pacjenta wyłącznie zdrowych, pełnowartościowych produktów), diabulimia (spotykana u osób zmagających się z cukrzycą, które specjalnie manipulują dawkami insuliny tak, aby uniknąć zwiększenia masy ciała), drunkoreksja (inaczej alkoreksja, problem związany z unikaniem spożywania pokarmów po to, aby kalorie, które potem pacjent dostarcza sobie wraz ze spożywanym alkoholem, nie doprowadziły do wzrostu jego wagi), zespół Gourmand (nazywany również zespołem smakosza, wystąpić może po uszkodzeniu płatów czołowych mózgowia i związany jest z tym, że pacjent zaczyna chcieć jeść jedynie wyrafinowane posiłki). Zaburzenia odżywiania: problemy współistniejące Zaburzenia odżywiania dość często nie są jedynym problemem z kręgu zainteresowania psychiatrii, z którym zmaga się pacjent. Nierzadko wraz z nimi, u tej samej osoby, współistnieją inne jeszcze jednostki – wśród tych, które pojawiają się z zaburzeniami odżywiania najczęściej, wymienić można przede wszystkim: zaburzenia depresyjne, zaburzenia lękowe, zaburzenia osobowości. Warto tutaj nadmienić, iż pacjenci z zaburzeniami odżywiania znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka nadużywania i uzależnienia od substancji psychoaktywnych. Zaburzenia odżywiania: diagnostyka Rozpoznawaniem zaburzeń odżywiania zajmują się specjaliści od ochrony zdrowia psychicznego – psychiatrzy oraz psychologowie. Często zanim pacjent trafi do takowych, odwiedza on zupełnie inne medyków – takie postępowanie wcale, wbrew pozorom, błędem nie jest. W rzeczywistości bowiem przed postawieniem rozpoznania zaburzeń odżywiania konieczne jest wykluczenie innych możliwych, organicznych przyczyn utraty masy ciała czy innych nieprawidłowych zachowań związanych z jedzeniem – w diagnostyce różnicowej uwzględnić należy zaburzenia hormonalne (takie jak np. zaburzenia czynności tarczycy czy choroba Addisona), choroby przewodu pokarmowego (takie jak np. celiakia, choroba Leśniowskiego-Crohna, choroba wrzodowa). Czasami mija pewien czas od rozpoczęcia procesu diagnostycznego do postawienia ostatecznego rozpoznania. W sytuacji, gdy podejrzewamy, że bliski może mieć zaburzenia odżywiania, nie ma na co czekać – pomocy trzeba szukać jak najszybciej, ponieważ ich następstwa, niestety, mogą być wręcz opłakane. Zaburzenia odżywiania: powikłania Powikłań zaburzeń odżywiania wymienić można bardzo dużo. Prawda jest niestety taka, że w stosunkowo krótkim nawet czasie doprowadzić one mogą do niebagatelnego spustoszenia w całym organizmie pacjenta. Przykładowo w przebiegu anoreksji dochodzić może do takich problemów, jak: zaburzenia płodności (włącznie z niepłodnością), nasilone zaburzenia rytmu serca, utrata masy mięśniowej, osłabienie kośćca, gwałtowne zmiany nastroju. Groźna jest także i bulimia – w jej przypadku powikłaniami mogą być takie problemy, jak: uszkodzenia szkliwa zębów, poważne zaburzenia elektrolitowe, zaburzenia rytmu serca, uszkodzenia przełyku (powstające wskutek prowokowania wymiotów). Warto tutaj podkreślić, że pacjenci z zaburzeniami odżywiania mają zwiększone ryzyko podejmowania prób samobójczych. Biorąc pod uwagę opisane wyżej problemy oczywiste staje się to, że zaburzenia odżywiania nie tylko trzeba leczyć, ale i że trzeba to leczenie rozpoczynać jak najszybciej. Zaburzenia odżywiania: leczenie W leczeniu różnorakich zaburzeń odżywiania najistotniejszą rolę odgrywają oddziaływania terapeutyczne. Prawdopodobnie najwięcej wspomina się w tym przypadku o terapii poznawczo-behawioralnej, pomocne mogą być jednak również i innego rodzaju terapie, np. terapia systemowa czy terapia psychodynamiczna. U młodych pacjentów – dzieci i nastolatków – bardzo duże znaczenie w leczeniu zaburzeń odżywiania ma terapia rodzinna. Różne techniki bywają wykorzystywane w leczeniu omawianych problemów, przykładowo u chorych na anoreksję wykorzystywane są kontrakty terapeutyczne. Czasami w leczeniu zaburzeń odżywiania wykorzystywane jest również i leczenie farmakologiczne. Jednak nie doprowadzi do pełnego wyzdrowienia – do tego niezbędne jest podjęcie psychoterapii. Farmakoterapię w zaburzeniach odżywiania wykorzystuje się przede wszystkim wtedy, gdy obserwowane są u pacjenta objawy dodatkowych zaburzeń psychicznych, np. zaburzeń depresyjnych. U niektórych pojawiać się może pytanie, w jakich warunkach powinno się leczyć zaburzenia odżywiania. Wszystko zależy od stanu pacjenta – w przypadku stabilnych chorych, możliwe jest podjęcia leczenia ambulatoryjnego, wtedy jednak, gdy np. osoba z anoreksją ma skrajnie niskie BMI, konieczna może być hospitalizacja. Warto tutaj zaznaczyć, że niekoniecznie musi ona od razu mieć miejsce w szpitalu psychiatrycznym – przy znacznym wyniszczeniu konieczne najpierw może być leczenie w oddziale pediatrycznym lub internistycznym (w zależności od wieku chorego) i dopiero po ustabilizowaniu jego stanu somatycznego możliwe może być jego przekazanie do placówki psychiatrycznej. Niektórzy rodzice pacjentów z anoreksją oczekiwaliby, że w szpitalu masa ciała ich dziecka będzie rosła jak najszybciej. Takie podejście jest jak najbardziej zrozumiałe, ze strony medycznej zbyt szybki przyrost wagi wcale nie jest jednak korzystny. U osób z anoreksją przybieranie wagi musi odbywać się stopniowo – wtedy, gdy dochodzi do tego zbyt szybko, istnieje ryzyko wystąpienia zagrażającego życiu problemu, którym jest zespół ponownego odżywienia. Zaburzenia odżywiania: rokowania Ciężko jest podać konkretne rokowania osób z zaburzeniami odżywiania – problemy te przebiegają naprawdę różnie i mają bardzo zróżnicowane nasilenie objawów. Ogólnie jednak w przypadku anoreksji, bulimii i zaburzeń z napadami objadania się podaje się, że poprawę – w postaci częściowego lub całkowitego ustąpienia objawów – obserwuje się u od 50% do nawet 85% spośród wszystkich leczonych z powodu tych jednostek osób. Z drugiej strony trzeba tutaj wyraźnie podkreślić, iż zaburzenia odżywiania uznawane są za zaburzenia psychiczne o najwyższej śmiertelności. Ta informacja, podobnie jak wspomniane wcześniej możliwe powikłania problemów z odżywianiem się dobitnie pokazuje, jak ważne jest szybkie reagowanie i poszukiwanie pomocy w sytuacji, gdy nasz bliski może cierpieć na którąś z zaliczanych do tej grupy jednostek. Czytaj też: Uszkodzenia zębów przy zaburzeniach odżywiania Selektywne zaburzenie odżywiania: przyczyny, objawy i leczenie

Zaburzenia odżywiania nie są niestety rzadkim problemem. Wydaje się, że w przestrzeni publicznej coraz częściej pojawia się ten temat. Poruszanie kwestii tego rodzaju zaburzeń można odczytać pozytywnie – wszak im bardziej będziemy upowszechniać wiedzę na dany temat, tym łatwiej będzie nam zmierzyć się z określonym problemem. Wielu z nas zapewne odbyło w szkole liczne pogadanki na temat anoreksji czy bulimii. Być może niektórzy uczestniczyli w warsztatach poświęconych temu zagadnieniu. Profilaktyka stanowi istotną rolę w walce z zaburzeniami. Niemniej, pomimo nagłaśniania problemu, wciąż istnieje wiele mitów na temat zaburzeń odżywiania. Przyjrzeliśmy się niektórym z nich. 1. Zaburzenia odżywiania dotyczą tylko kobiet Zaburzenia odżywiania mogą dotknąć każdego, niezależnie od płci. Stereotyp ten zapewne ma swoje źródło w tym, że w istocie to kobiety częściej cierpią na tego rodzaju zaburzenia. Nie oznacza to jednak, iż problem ten nie dotyczy mężczyzn. Według National Eating Disorders Association (NEDA) 1 na 3 osoby z zaburzeniami odżywiania to mężczyźni. Warto zwrócić uwagę, iż mężczyźni rzadziej poszukują pomocy w leczeniu zaburzeń odżywiania. Wielu z nich może rezygnować z pomocy specjalistów właśnie dlatego, iż postrzega ten problem jako “kobiecy”, co nie jest prawdą. Podkreślmy to jeszcze raz – zaburzenia odżywiania mogą dotyczyć zarówno kobiet, jak i mężczyzn. 2. Zaburzenia odżywiania są problemem nastolatek Istnieje przekonanie, że nastolatki – zwłaszcza nastolatki – są grupą najbardziej narażoną na zaburzenia odżywiania. Chociaż badania wskazują, że średni wiek zachorowania na jadłowstręt psychiczny i bulimię wynosi 18 lat, zaburzenia te mogą rozwinąć się w każdym wieku, w tym w dzieciństwie. Starsi dorośli również mogą mieć zaburzenia odżywiania. Podczas gdy u niektórych zaburzenia rozwijają się w dorosłym życiu, u innych zaczynają się one w dzieciństwie i pozostają obecne w okresie dorosłości. 3. Zaburzenia odżywiania są sposobem na zwrócenie uwagi Zaburzenia odżywiania nie zaczynają się jako świadomy wybór. U niektórych stanowią one sposób radzenia sobie z negatywnymi czy wręcz traumatycznymi doświadczeniami. Nie są natomiast świadomą próbą wołania o pomoc, a już na pewno nie wynikają z chęci zwrócenia na siebie uwagi. Na rozwój zaburzeń odżywiania wpływają też inne czynniki, w tym genetyka i zdrowie psychiczne. Zwykle osoby z zaburzeniami odżywiania próbują ukryć swój stan przed innymi. Na przykład osoby z anoreksją mogą nosić luźne ubrania, aby ukryć utratę wagi. 4. Zaburzenia odżywiania zawsze są widoczne Media wydają się przedstawiać każdego z zaburzeniami odżywiania jako osoby z niedowagą. Taki wizerunek nie zawsze ma jednak pokrycie z rzeczywistością. Nie można stwierdzić, czy ktoś ma zaburzenia odżywiania, po prostu patrząc na niego. Podczas gdy niektóre zaburzenia odżywiania zwykle powodują utratę wagi, inne nie. Na przykład cechą charakterystyczną zespołu napadowego objadania się (BED) są okresy przejadania się. Niektóre badania wskazują, że około 70% osób spełniających kryteria BED ma otyłość . Nawet jeśli ograniczenia żywieniowe charakteryzują dane zaburzenie odżywiania, nie oznacza to, że wszyscy z tym zaburzeniem będą mieli niedowagę. Na przykład można mieć atypową anoreksję, która wiąże się z posiadaniem cech poznawczych i fizycznych powikłań choroby bez niedowagi. Ten mit jest szczególnie szkodliwy, ponieważ może powstrzymać niektóre osoby z zaburzeniami odżywiania przed szukaniem leczenia. Nie mają niedowagi, więc albo obawiają się, że ich problem będzie zbagatelizowany albo same nie traktują poważnie swojego zaburzenia. 5. Spożywanie “normalnych” posiłków gwarantuje poprawę stanu Jedzenie to nie wszystko. Zaburzenia odżywiania są przede wszystkim problemem zdrowia psychicznego. Kształtowanie zdrowych nawyków żywieniowych jest rzecz jasna ważnym aspektem leczenia. Niemniej, samo zdrowe odżywianie nie wystarczy. Osoba z zaburzeniami odżywiania może potrzebować pomocy w zakresie wielu czynników, które przyczyniły się do powstania zaburzeń. Oprócz dietetyka, potrzebny jest też psycholog lub psychiatra, który pomoże pacjentowi uporać się z przyczynami zaburzenia i odbudować poczucie własnej wartości. 6. Zaburzenia odżywania są nieuleczalne Dzięki leczeniu możliwe jest całkowite wyleczenie z zaburzeń odżywiania. Spośród tych, którzy nie wrócą do pełnego wyzdrowienia, większość zauważy poprawę swojego stanu. Czas regeneracji jest różny. Niektórzy ludzie stosunkowo szybko zdrowieją, podczas gdy inni mogą wymagać dłuższego leczenia. Samoopieka, planowanie posiłków i regularne wizyty u lekarzy i specjalistów w zakresie zdrowia psychicznego mogą pomóc osobom wracającym do zdrowia uniknąć nawrotów. Chcesz dowiedzieć się więcej na temat zaburzeń odżywiania? Przeczytaj nasz artykuł Jedzenie mi (nie) służy.

Faktem jest, że takie nadejście pandemii zwiększyło problemy psychiczne. W populacji ogólnej młodzież jest jedną z grup, w których zaburzenia te są najbardziej widoczne. Chociaż problemy psychiczne mogą być różne, te związane z jedzeniem zwykle dotykają znacznej liczby młodych ludzi. W następnym artykule pokażemy Ci jak pomóc młodym ludziom, którzy mają jakieś zaburzenia zachowania żywieniowego. Wskaźnik1 Znaki ostrzegawcze dotyczące zaburzeń psychicznych2 Jak rodzice powinni się zachowywać, jeśli ich dziecko cierpi na zaburzenia odżywiania Znaki ostrzegawcze dotyczące zaburzeń psychicznych Młody człowiek cierpiący na zaburzenia zaczyna unikać wspólnych przestrzeni w domu i woli izolować się w swoim pokoju. Wyobcowanie następuje na poziomie rodzinnym i społecznym. Nie podziela stanu emocjonalnego z rodziną i staje się znacznie bardziej zamknięty w sobie. Komunikacja z rodziną prawie nie istnieje, a jego charakter całkowicie się zmienił. Młody człowiek staje się apatyczny, pesymistyczny i bardziej agresywny. W życiu nastolatka większe znaczenie ma relacja z ciałem. Możesz wybrać kompulsywne patrzenie na siebie w lustrze lub całkowicie odrzucić siebie i wyrzec się swojego fizycznego wyglądu. Sposób ubierania się również może się całkowicie zmienić. Jak rodzice powinni się zachowywać, jeśli ich dziecko cierpi na zaburzenia odżywiania Rodzina odgrywa kluczową rolę w pomocy młodej osobie, która cierpi na takie zaburzenie odżywiania. Następnie podajemy kilka wskazówek, jak pomóc młodej osobie cierpiącej na zaburzenia odżywiania: Ważne jest, aby nie być stale na szczycie dziecka, zwłaszcza w czasie posiłków. Takie zachowanie rodziców pogorszy sytuację. Należy unikać komentarzy na temat jedzenia, w przeciwnym razie młody człowiek może czuć się źle i winny całej sytuacji. Rodzice powinni przez cały czas unikać komentarzy na temat wyglądu fizycznego.. Obraz siebie odgrywa fundamentalną rolę w tej klasie zaburzeń związanych z odżywianiem. Zaburzenie zachowań związanych z jedzeniem nie jest nonsensem, ponieważ jest uważane za poważną i złożoną chorobę. Dlatego rodzice muszą być cierpliwi w dążeniu do poprawy swojego dziecka. Ważne jest, aby przywrócić dobrą komunikację z młodą osobą. Dobrze jest pokazać mu, że ma na kim się oprzeć, jeśli uzna to za stosowne. Pomimo izolacji i apatycznego charakteru, ważne jest, aby nigdy nie zaniedbywać więzi rodzinnej. Zalecane są zajęcia rodzinne. i spędzanie czasu razem, aby stworzyć pozytywne środowisko rodzinne. Rodzice powinni być zawsze bardzo pomocni. ale nie są bezpośrednio odpowiedzialni za powrót do zdrowia Twojego dziecka. Krótko mówiąc, rodzicom nie jest łatwo obserwowanie, jak Twoje dziecko cierpi na zaburzenia odżywiania. Jest to złożona choroba psychiczna, która wymaga cierpliwości ze strony rodziców i wytrwałości ze strony dzieci. Pomoc rodziców ma podstawowe znaczenie, aby młoda osoba z TAC mogła przezwyciężyć taki problem psychiczny. Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj.

fot. Fotolia Wyróżniamy kilka rodzajów zaburzeń odżywiania: anoreksję (anorexia nervosa), bulimię (bulimia nervosa) i inne zaburzenia odżywiania znane pod łączną nazwą ED NOS (ang. eating disorder not otherwise specified). Czym charakteryzują się wyżej wymienione zaburzenia odżywiania? Anoreksja W przypadku anoreksji jest to chęć utraty wagi, obawa przed otyłością. Osoba chora nieadekwatnie ocenia swoją masę ciała, ciągle wydaje jej się, że jest za gruba. Jej BMI wynosi poniżej 17,5. Miesiączkowanie u danej osoby zostaje zahamowane (w 3 ostatnich miesiącach nie miała menstruacji), posiłki stara się jeść na osobności, okłamuje bliskich co do ilości spożytego jedzenia. Uprawia obsesyjnie ćwiczenia fizyczne, jej głównym tematem rozmów są kalorie i diety. Bulimia Bulimia natomiast objawia się napadami żarłoczności, po których następują okresy wzmożonego poczucia winy z powodu objadania się. Osoby po spożyciu ogromnej ilości jedzenia starają pozbyć się nadmiaru dostarczonych kalorii: prowokują wymioty, stosują środki przeczyszczające, odwadniające lub wykonują lewatywę (typ przeczyszczający). Zdarza się również, że część chorych nie wykonuje tych czynności, jednak po napadzie żarłoczności stosuje ścisłą głodówkę lub wykonuje bardzo dużo wyczerpujących ćwiczeń fizycznych (typ nieprzeczyszczający). Zobacz: Kiedy odchudzanie nie jest wskazane? Inne zaburzenia Do typu ED NOS należą zaburzenia odżywiania, które nie klasyfikują się do wyżej wymienionych: anoreksji i bulimii. Osoba może przykładowo wykazywać objawy typowej anoreksji z tym wyjątkiem, że jednak regularnie miesiączkuje. Do tego typu zaliczają się też sytuacje, kiedy dana osoba przeżuwa kęsy jedzenia, jednak następnie wypluwa je lub zdarzają się jej epizody obżarstwa, jednak po nich nie zmusza się do wymiotów bądź ćwiczeń fizycznych. Mitem jest, że na zaburzenia odżywiania cierpią głównie kobiety. Przypadłości tej równie dobrze mogą ulec mężczyźni. Jak rozpoznać, że mój znajomy ma zaburzenia odżywiania? Jeśli bliska ci osoba: zaczyna unikać spożywania jedzenia w otoczeniu znajomych i rodziny (mówi, że jadła wcześniej lub że boli ją brzuch), po posiłku znika na dłuższą chwilę w toalecie, obsesyjnie zaczęła uprawiać ćwiczenia fizyczne, ciągle powtarza, że jest gruba, choć jest szczupła, wyrzuca lub ukrywa jedzenie (np. kanapki ze szkoły), nosi za duże ubrania (aby ukryć wystające kości), jej główny temat do rozmów to liczenie kalorii lub diety, jest drażliwa, ma kłopoty z koncentracją, zaburzenia pamięci, trudności w nauce, coraz rzadziej chce się widywać z przyjaciółmi, większość czasu spędza sama, trzyma na komputerze lub często ogląda zdjęcia bardzo chudych osób, nie jest w stanie ocenić czy jest głodna czy najedzona, nieustannie zagłusza głód np. żując gumę do żucia, pijąc dużo płynów, ssąc landrynki, z powodu wychudzenia jest jej ciągle zimno, zna bardzo dokładnie swoje wymiary (nawet nadgarstka), na portalach społecznościowych należy do grup pro-ana (zwolennicy anoreksji) lub pro-mia (zwolennicy bulimii). Często też ma przy swoim nicku znak motylka lub nazywa się motylkiem, może to oznaczać, że ma zaburzenia odżywiania. Polecamy: Dieta na przytycie - jak pokonać wychudzenie? Jak reagować i pomóc? Przede wszystkim poszukaj tylu informacji na temat danego zaburzenia odżywiania, jak tylko to jest możliwe. To pomoże Ci lepiej zrozumieć daną osobę i nakreśli w jaki sposób możesz jej pomóc, jak się zachowywać i co mówić. Spróbuj delikatnie porozmawiać z tą osobą na osobności. Wyjaśnij, że martwisz się o nią. Bądź taktowna/y, wspieraj ją i słuchaj co ma do powiedzenia, co nią kieruje. Podziel się z nią zdobytymi informacjami na temat zaburzeń odżywiania, jednak staraj się nie naciskać. Nie oceniaj w jaki sposób dana osoba je, jak dużo zjadła i co wybiera do jedzenia. Mówienie danej osobie co ma robić i jak postępować nic nie wskóra. Nie jest tak łatwo przestawić się na prawidłowe jedzenie w tej przypadłości. Staraj się nie rozmawiać z daną osobą o dietach, wadze, jedzeniu. Skup się natomiast na umiejętnościach innych osób np. zdolnościach plastycznych czy wspaniałym charakterze, aby odciągnąć jej uwagę od kwestii wyglądu. Zaoferuj, że możesz towarzyszyć bliskiej osobie podczas spotkań grup wsparcia lub że możesz się z nią tam udać. Służ jej wsparciem. Jeśli jednak dana osoba będzie niechętna do jakiejkolwiek pomocy i nie będzie chciała rozmawiać, czas by zwrócić się z tym do kogoś starszego. Porozmawiaj ze swoimi rodzicami, wychowawcą, pedagogiem szkolnym, pielęgniarką szkolną lub nawet rodzicami chorej osoby. Nie będzie to łatwe, gdyż możesz odczuwać jakbyś zdradzał/a przyjaciela, jednak o dobrym przyjacielu świadczy również to, że robi wszystko, co w swojej mocy, by pomóc drugiej osobie. Zapewnij osobę chorą, że jesteś przy niej i będziesz ją wspierać mimo wszystko. Rozmawiaj z nią. Nawet zwykłe, codzienne, proste pytania mogą być punktem wyjściowym do dalszej rozmowy. Próbować pomoc osobie, która jest niechętna do rozmowy, będzie trudnym zadaniem. Jednak nie poddawajmy się. W końcu chodzi o życie drugiego człowieka. Widocznie nie jest jeszcze gotowa, aby przyjąć naszą pomoc. Nie uświadomiła sobie wagi swojego problemu. Musimy zatem być cierpliwi i starać się służyć naszym wsparciem, a jeśli naprawdę nie chce z nami rozmawiać – zwrócić się o pomoc do kogoś starszego. Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Zaburzenia odżywiania to problem, którego źródło kryje się nie tylko w lodówce. Zwykle są efektem nawarstwionych wielopłaszczyznowych trudności. Zaburzenia odżywiania to nie moda czy fanaberia. To choroba psychiczna, która wymaga intensywnego leczenia. Zaburzenia odżywiania – objawyZaburzenia odżywiania – rodzajeZaburzenia odżywiania – leczenieZaburzenia odżywiania u dzieci Jako nastolatka miałam koleżankę, która była szczupła, bardzo szczupła. Ja, wówczas obdarzona figurą klepsydry i ogromnym biustem, który powodował niewybredne komentarze, zazdrościłam jej bardzo tej szczupłości. Szczególnie, że – jak zapewniała – była naturalnie szczupła, a mi ani sport, ani (w miarę) zdrowa dieta nie pomagały schudnąć. Aż pewnego dnia odwiedziłam ją w porze obiadu. Jej mama powiedziała, że nie będzie mogła wyjść ze mną, dopóki nie zje zupy. Malutkiej filiżanki zupy. Wtedy zobaczyłam zupełnie inne oblicze mojej koleżanki. Wpadła w histerię. Płacz, rozpacz, spazmy. Błagała, żeby nie jeść tej zupy. W końcu z największym trudem przełknęła dwie łyżki – takie do herbaty. Dwie łyżki i mama pozwoliła jej wyjść. A ja nagle zrozumiałam tę chudość i tę rozpacz, i to nowe oblicze koleżanki. To oblicze nazywa się anoreksja. Anoreksja, najprościej mówiąc, to odmawianie spożywania pokarmów mające na celu osiągnięcie szczupłości. Dla anorektyczki jedzenia nigdy nie jest zbyt mało, za to masa ciała zawsze jest zbyt wysoka. To jedno z przykazań internetowych społeczności pro-ana: „Nigdy nie jesteś zbyt szczupła”. Anorektyczki ograniczają kaloryczność posiłków do minimum. Potrafią chować żywność, ukradkiem wyrzucać, jeśli mieszkają z kimś, kto mógłby to sprawdzić. Opracowują to do mistrzostwa, opowiadają innym, jak dużo jedzą. To, co można zauważyć gołym okiem, to szczupłość, chudość, zmęczenie i osłabienie, bladość, suchość skóry, wypadanie włosów, dewastacja organizmu powodowana niedożywieniem. Bulimiczki jedzą, a potem prowokują wymioty, szukają środków przeczyszczających. Ich chudość nie zawsze jest tak drastyczna, za to mogą pojawiać się zajady w kącikach ust, popsute zęby, zniszczone kwasami z żołądka, nieświeży oddech. Ortoreksja to obsesja zdrowego żywienia. Wydaje się, że to nic groźnego, a wręcz chwalebne? Ortoreksja potrafi zawładnąć życiem do tego stopnia, że rzutuje na pracę i relacje społeczne. Osoby z zaburzeniami odżywiania uzależniają życiowy sukces od swojej wagi i złudnej kontroli nad ciałem. Wydaje im się, że schudnięcie zagwarantuje sukces towarzyski, powodzenie w miłości, lepszą organizację pracy, dobre wyniki w nauce. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Zdrowie umysłu Good Sleep from Plants 60 kaps. wegański 45,00 zł 90,00 zł Zdrowie umysłu, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z głębokim skupieniem, 30 saszetek 139,00 zł Zdrowie umysłu Deep Focus from Plants 60 kaps. wegański 45,00 zł 90,00 zł Zdrowie umysłu Miralo, Suplement diety wspomagający odporność na stres, 20 kapsułek 20,99 zł Zdrowie umysłu Naturell Ashwagandha, 60 tabletek 18,15 zł Zaburzenia odżywiania – rodzaje Choroba, jaką są zaburzenia odżywiania, ma różne twarze. Formalnie dzieli się je na zaburzenia specyficzne i niespecyficzne. Wśród tych pierwszych są anoreksja, bulimia, bulimoreksja, ortoreksja. Pozostałe to kompulsywne objadanie się, zespół nocnego jedzenia, zespół przeżuwania, anarchia żywieniowa. Łączy je jedno – sedno problemu to psychika i negatywne emocje, z którymi chore osoby, w większości dziewczyny, próbują się uporać jedząc – albo odmawiając jedzenia. Osoby z zaburzeniami odżywiania nierzadko mają depresję, skłonności do autodestrukcji, nałogów i uzależnień behawioralnych. Często potrzeba chudnięcia jest efektem strachu przed dorosłością, dojrzałością płciową. Przyczyn upatruje się w medialnej presji na szczupłą sylwetkę. Na szczęście od kilku lat trendy w modelingu się odwracają, ale za dążeniem do niedoścignionego ideału, za odmawianiem jedzenia lub prowokowaniem wymiotów stoją zwykle problemy psychiczne, zaburzona samoocena, samotność, dysfunkcje wyniesione z rodzinnego domu. Dla zdrowej osoby jedzenie to źródło substancji odżywczych napędzających organizm do działania. Osoby chore na zaburzenia odżywiania jedzeniem lub jego brakiem budują – lub próbują budować – swoje dobre samopoczucie, pewność siebie, poczucie szczęścia lub jego namiastkę. To skutek kompleksów, niskiego poczucia własnej wartości, utraty kontroli nad życiem. Ten jeden aspekt – żywienie – staje się obsesją, daje pozory siły i utrzymywania życia w ryzach. W rzeczywistości choroba zaczyna „sterować” życiem osoby zaburzonej. Wszystko koncentruje się wokół jedzenia, tylko wokół niego krążą myśli. Zaburzenia odżywiania – leczenie Leczenie zaburzeń odżywiania to coś więcej niż nakarmienie głodnego. Na forach można znaleźć relacje ze szpitali: „Ważą co drugi dzień. U osób, które nie chcą jeść, gdy waga jest zbyt niska, zakładają sondę. Udawaj, że chcesz wyzdrowieć. Gdy przytyjesz, wypuszczą cię i znowu będziesz mogła schudnąć”, „Przed ważeniem pij bardzo dużo wody, wkładaj do stanika coś ciężkiego”, „U mnie ważenie było o różnych porach, niezapowiedziane, żeby utrudnić oszukiwanie. Dziewczyny wkładały monety w kok, nosiły kilka par bielizny naraz, wlewały w siebie wodę”, „Biegałam w miejscu w toalecie, ale wiem, że czasami wchodzą pielęgniarki z dziewczynami do toalet, patrzą, czy nie wymiotujesz, zamykają potem wc na klucz”. Anoreksja i bulimia to choroby przebiegłe i przewlekłe. Samo przyjmowanie pokarmów to wierzchołek góry lodowej problemów, z którymi pacjentka musi się zmierzyć. W trudnych chwilach, w stresie, problem może wracać, choć może przybierać inne oblicza: układanie idealnego menu, zaangażowanie w sport. Leczenia wymaga nie tylko wyniszczone ciało, ale przede wszystkim dusza. Niezbędna jest terapia i dotarcie do przyczyn anoreksji, nie tylko do jej skutków. – Bulimia, ortoreksja, napady objadania się, anoreksja, są trudne w leczeniu, ale jak najbardziej możliwe. W skrajnych przypadkach zaburzenia odżywiania wymagają hospitalizacji z uwagi na stopień wyniszczenia organizmu, zaburzenie równowagi jego funkcjonowania oraz nawet zagrożenie życia. Istotną, poza leczeniem wyniszczonego ciała, jest psychoterapia osoby chorującej i jej najbliższego otoczenia rodzinnego. Angażowanie otoczenia w leczenie jest sensowne i korzystne, gdyż uważa się, że etiologia zaburzeń ożywienia, szczególnie anoreksji, ma miejsce w zaburzeniach relacji w rodzinie, bo jej podłoże jest emocjonalne – mówi psycholog Urszula Struzikowska – Marynicz. Jak i gdzie szukać pomocy, mając zaburzenia odżywiania? Odpowiada Maria Pruszyńska, która chorowała, pokonała zaburzenia i założyła organizację „Nowonajedzone”, wspierającą osoby w procesie leczenia. – Podejmując decyzję o walce z zaburzeniami odżywiania dobrze mieć przy sobie osobę, której ufamy. To ważne, aby ze zdrowieniem nie mierzyć się w pojedynkę, bo to bardzo wyboista droga. Kiedy zaczniemy dostrzegać u siebie problemy z jedzeniem, dobrze na początek udać się do lekarza pierwszego kontaktu, który może wypisać skierowanie do psychiatry oraz na terapię. Ten krok można jednak pominąć i od razu udać się do psychoterapeuty lub psychiatry. Tylko psychiatra może bowiem wystawić diagnozę zaburzeń odżywiania, co pomaga ustalić dalszą ścieżkę leczenia. Niestety w Polsce trudno o terapię zaburzeń odżywiania w ramach NFZ. Często kolejki są długie lub zaoferowane spotkania zbyt rzadkie, aby mogły gwarantować aktywną pracę z zaburzeniami. Dlatego też koszty leczenia często w całości lub większości musi pokryć pacjent, co stanowi problem ze względu na to, że terapia zaburzeń odżywiania, aby mogła być efektywna, musi odbywać się regularnie często przez kilka lat. Poszukując terapeuty, warto znaleźć osobę specjalizującą się w zaburzeniach odżywiania, znającą specyfikę tego rodzaju trudności. Czy można samemu wyjść, „wyrosnąć” z zaburzeń odżywiania, czy jednak niezbędna jest pomoc psychologiczna, terapia? – W moim odczuciu niemożliwe jest wyjście z zaburzeń odżywiania bez odpowiedniego wsparcia profesjonalistów. Być może, jeśli zareaguje się na odpowiednio wczesnym etapie, wymiar tej pomocy będzie mniejszy, ale uważam, że nadal potrzebny. Osoba cierpiąca na zaburzenia odżywiania nie jest w stanie obiektywnie ocenić swojego zachowania. Dlatego niewielką poprawę oceniać może jako wyzdrowienie, podczas gdy nadal jej relacja z jedzeniem jest niszcząca, a mechanizmy i wydarzenia, które doprowadziły do zachorowania nieodkryte. Decyzja o podjęciu leczenia i uczęszczaniu na terapię jest przerażająca, ale stanowi niepowtarzalną możliwość poznania siebie, lepszego zrozumienia swojego zachowania i zbudowania w sobie nowych, bezpiecznych mechanizmów ochronnych. Nie możemy mówić o “wyrastaniu” z zaburzeń odżywiania, ponieważ nie jest to etap w życiu, a poważne zaburzenie osobowości. Bagatelizowanie trudności z jedzeniem może doprowadzić tylko do zaostrzenia problemu. Dlatego tak ważne jest znalezienie odpowiedniej pomocy i podjęcie leczenia- podkreśla Maria Pruszyńska. Co zrobić, jeśli bliska osoba ma zaburzenia odżywiania? Czy w ogóle można pomóc, czy każda osoba musi pomóc sobie sama? Maria Pruszyńska przyznaje: – To bardzo trudne, kiedy osoba nam bliska cierpi na zaburzenia odżywiania – nie są to tylko kobiety; zaburzenia odżywiania dotykają osób każdej płci. Mamy w sobie potrzebę zrobienia czegoś, zareagowania. Często piszą do mnie mamy dziewczyn chorych na zaburzenia odżywiania z pytaniem: “Co zrobić? Nie mogę patrzeć, jak moje dziecko się zabija”. Nie ma złotej recepty na to, jak się zachować. Tym, co możemy zrobić, to być. Zapewnić chorą osobę, że jesteśmy przy niej i chcemy jej pomóc. Nie oskarżajmy o brak dobrej woli, czy utrudnianie. Zapewnijmy, że może nam zaufać i kiedy będzie gotowa porozmawiać z nami o wszystkim. Wierzmy, że taki moment nastąpi. Czasami jednak stan chorej lub chorego jest tak poważny, że nie możemy czekać. W tej sytuacji możliwa jest przymusowa hospitalizacja. Musimy jednak pamiętać, że niemożliwe jest wyzdrowienie, jeśli osoba chora nie widzi problemu. Decyzja o leczeniu musi być podjęta przez osobę chorą. Zaburzenia odżywiania u dzieci Zaburzenia odżywiania zauważalne bywają już u kilkuletnich dzieci. Zdaniem specjalistów to oznaka problemów, które dotyczą całej rodziny. W takiej sytuacji niezbędna jest konsultacja psychologiczna również dla rodziców. Dziecko może wymagać długotrwałej psychoterapii, bo, jak w przypadku osób dorosłych, zaburzenia odżywiania to objaw szeregu innych problemów, takich jak presja rodzicielska i rówieśnicza, brak więzi rodzinnych, brak pewności siebie, nadmiar obowiązków szkolnych. Jeśli nie dotrze się do źródła problemów, sytuacja będzie się pogarszać. Jak dowodzą statystyki, już blisko co 4. osoba poniżej 18 okalecza się, co 10. podejmuje zamach na swoje życie. Zaburzenia odżywiania dotyczą prawdopodobnie ok. 10 proc. dzieci i młodzieży. Zdaniem WHO polskie nastolatki są najbardziej w Europie niezadowolone ze swojego wyglądu i mają najniższą samoocenę, na tle rówieśników z ponad 40 innych krajów. Każda z nas ma taką koleżankę, a część z nas może jest lub była właśnie taką dziewczyną, która cała się trzęsie na myśl o łyżce zupy, a każdy kęs jedzenia to koszmar. – Jak rozmawiać? Tak, by chory nie czuł się atakowany, porównywany, oskarżany czy oceniany – zwraca uwagę Urszula Struzikowska-Marynicz, psycholog. – Nieodpowiedni komunikat może przynieść w efekcie nasilenie się tendencji dążenia do perfekcji i w rezultacie wzmacniać niepożądane reakcje i zachowania chorego. Na przykład mówiąc: jesteś coraz chudsza, niechcący można wzmocnić pożądany przez chorującego efekt odchudzania… Komunikowanie troski i zmartwienia warto oprzeć na tym, co się zobaczyło, co zaniepokoiło, i zachęcić do kontaktu ze specjalistą, być może wspólnej wizyty u niego. Psychologa potraktujmy jako kogoś, kto różnice w postrzeganiu sytuacji sporej w kwestii zdrowia i zachowań chorego „rozstrzygnie”, skonsultuje. Psycholog dodaje, że podstawą leczenia jest dotarcie do psychicznych źródeł problemów pacjenta. – Wiedząc, że zaburzenia odżywiania mają emocjonalne podłoże, warto też nie tyle odnosić się do widocznych skutków niezdrowych zachowań, ile do tego, co się pod nimi kryje. Warto odwoływać się do poczucia samoakceptacji chorego, jego wartości, znaczenia dla nas, jego poczucia bezpieczeństwa czy potrzeby miłości i wpływu na swoje życie i najbliższą przestrzeń wokół niego – podkreśla Urszula Struzikowska – Marynicz. Zobacz także Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Urszula Struzikowska-Marynicz psycholog Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem.

Na czym polegają zaburzenia odżywiania?O zaburzeniach odżywiania u dzieci, młodzieży i dorosłych mówi się, gdy pojawiają się różnego rodzaju nieprawidłowości ze strony łaknienia, związane z problemami emocjonalnymi. Osoba chora stosuje rygorystyczne diety, kompulsywnie się objada, głoduje, a przy tym nadmiernie koncentruje się na jedzeniu i swojej sylwetce, poświęcając temu całą swoją uwagę. Jednocześnie odczuwa frustrację, lęk i inne dolegliwości psychiczne, związane ze spożywaniem pokarmów. Ważne jest, aby wcześnie rozpoznać i odpowiednio leczyć zaburzenia odżywiania. Skutki, które niosą, są bardzo niebezpieczne dla zdrowia i są skutki zaburzeń odżywiania?Skutki zaburzeń odżywiania mogą być fizyczne, psychiczne i społeczne. Powodują one nieprawidłowości niemal w każdej sferze życia. Utrudniają, a niekiedy uniemożliwiają, codzienne funkcjonowanie. Zwykle skutki zaburzeń odżywiania są tym poważniejsze, im więcej czasu mija od pojawienia się pierwszych objawów do otrzymania fachowej skutki zaburzeń odżywiania są zwykle widoczne jako pierwsze. Dotyczą one całego organizmu, ponieważ nieprzyjmowanie lub przyjmowanie zbyt dużej ilości pokarmu zaburza funkcjonowanie wszystkich układów ciała i narządów wewnętrznych. Pamiętaj, że skutki nie są takie same u wszystkich chorych. Niektóre z nich przez pewien czas mogą nie dawać żadnych jest skutkiem wielu zaburzeń odżywiania. Osoba, która głodzi się, eliminuje niektóre pokarmy lub stosuje rygorystyczne diety, nie dostarcza organizmowi wszystkich niezbędnych substancji odżywczych. W efekcie nie może on prawidłowo funkcjonować. Następuje szybka utrata wagi i wyniszczenie. Wówczas pojawiają się inne objawy i dolegliwości. Niedożywienie może prowadzić do hormonalneProblemy hormonalne przy zaburzeniach odżywiania wynikają z niedoborów substancji odżywczych. Brak niektórych witamin i pierwiastków zaburza pracę narządów wewnętrznych. Funkcją wielu z nich jest właśnie produkcja hormonów. Przy zaburzeniach odżywiania często obserwuje się problemy z tarczycą (głównie objawy nadczynności tarczycy), zmniejszenie wydzielania gonadotropin, nieprawidłowy poziom kortyzolu. Problemy hormonalne są przyczyną kolejnych nieprawidłowości, dolegliwości i senność, osłabienie, brak energiiZmęczenie, senność, osłabienie, brak energii są skutkami niedożywienia. Mogą wynikać także z problemów emocjonalnych i psychicznych, które są przyczyną zaburzeń odżywiania. Osoba chora często nie ma ochoty i siły na podejmowanie aktywności rekreacyjnej lub zawodowej. Z tego powodu nie jest też w stanie prawidłowo funkcjonować w (niedokrwistość)Anemia, czyli inaczej niedokrwistość, u osób z zaburzeniami odżywiania najczęściej jest skutkiem niedoboru żelaza lub witaminy B12. W efekcie dochodzi do nieprawidłowości związanych z produkcją czerwonych krwinek (erytrocytów). Możliwe objawy anemii u osób z anoreksją lub bulimią to: osłabienie, bladość skóry, szybka męczliwość, siniaki, zajady, nadmierna senność, apetyt na nietypowe rzeczy (np. na kredę).Wypadanie włosów i pogorszenie stanu ceryU osób z zaburzeniami odżywiania często można dostrzec zły stan skóry, paznokci i nadmierne wypadanie włosów. Pogorszenie się ich kondycji wynika z niedoboru substancji odżywczych, witamin i minerałów. Poprawa może nie być widoczna nawet kilka lat po wyleczeniu stomatologiczneProblemy stomatologiczne w zaburzeniach odżywiania najczęściej wynikają z niedożywienia i niedoborów substancji odżywczych. Do pogorszenia ich stanu bardzo szybko dochodzi u osób, które wymiotują (z powodu bulimii lub anoreksji bulimicznej). Dzieje się tak, ponieważ kwaśna treść żołądka uszkadza szkliwo i z płodnościąOsoby cierpiące na zaburzenia odżywiania mogą mieć problemy z płodnością. Wynikają one z nieprawidłowego poziomu hormonów. U kobiet zanika miesiączka i owulacja, przez co nie ma możliwości, aby doszło do zapłodnienia. Zaburzenia odżywiania prowadzą również do zaburzeń w sferze seksualnej, np. do znacznego spadku ze strony układu pokarmowegoSkutkiem zaburzeń odżywiania bardzo często są dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Osoba chora może cierpieć na częste bóle brzucha, wzdęcia, zaparcia, nudności. Intensywne wymioty, które są obecne przy niektórych problemach, powodują uszkodzenie ścian przełyku. Skutki zaburzeń odżywiania to również różnego rodzaju choroby przewlekłe. U chorych mogą pojawić się nadżerki na żołądku, refluks żołądkowo-przełykowy, osteoporoza, zaburzenia kardiologiczne, osłabienie mięśni. Osoby, które cierpią na kompulsywne objadanie się, są narażone na cukrzycę, otyłość i wszystkie powikłania z nimi związane. Zaburzenia odżywiania to poważny problem, którego nigdy nie można bagatelizować. Zdarza się, że choroba prowadzi do śmierci. Są to skrajne przypadki, ale, niestety, nie tak rzadkie. Na anoreksję umiera nawet 10–20% wszystkich skutki zaburzeń odżywianiaZaburzenia odżywiania u dzieci i dorosłych wywołują różne skutki często towarzyszy zaburzeniom odżywiania. Znaczne obniżenie nastroju może być związane z niedoborem substancji odżywczych. Dodatkowo osoby chore mogą mieć myśli samobójcze lub podejmować się różnego rodzaju zachowań autodestrukcyjnych (np. samookaleczenia). Pamiętaj także, że zaburzenia odżywiania bywają maską depresji, czyli jednym z jej głównych z pamięcią i koncentracjąBardzo częste są problemy z pamięcią i koncentracją. Niedobory składników odżywczych zaburzają prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego. Tego rodzaju skutki są odczuwane nawet wiele lat po wyleczeniu od alkoholuOsoby, które cierpią na zaburzenia odżywiania, często sięgają po używki. Alkohol lub narkotyki pomagają złagodzić złe samopoczucie psychiczne. Jednak jest to chwilowa i złudna ulga. Z czasem pojawiają się nowe problemy związane z uzależnieniem od substancji psychoaktywnych. Pamiętaj także, że istnieje alkoreksja (drunkoreksja) – zaburzenie odżywiania związane z ograniczaniem jedzenia na rzecz spożywania alkoholu bez obawy o tycie. Skutki zaburzeń odżywiania dotyczą także sfery społecznej. Osoba chora często izoluje się od innych osób. Z jednej strony pozwala jej to na uniknięcie niedozwolonych zachowań żywieniowych, z drugiej zaś umożliwia ukrywanie problemu oraz uniknięcie poczucia winy i można leczyć skutki zaburzeń odżywiania?Skutki zaburzeń odżywiania należy leczyć pod okiem specjalisty. Zwykle konieczna jest współpraca jednocześnie z kilkoma lekarzami. Pamiętaj, że proces wychodzenia z problemów jest trudny i długotrwały. Osoba chora musi chcieć zmian, ale także powinna otrzymywać odpowiednie wsparcie od bliskich osób. Postępowanie lecznicze zależy przede wszystkim od tego, jaki jest rodzaj i stopień zaawansowania skutków zaburzeń odżywiania. Często są one na tyle poważne, że wymagają farmakoterapii lub hospitalizacji. Pamiętaj, że w wielu przypadkach leczenie powikłań trwa do końca życia. Niektóre uszkodzenia narządów wewnętrznych są nieodwracalne i postępują mimo wyjścia z zaburzeń można zapobiegać skutkom zaburzeń odżywiania u dzieci i dorosłych?Aby zapobiegać skutkom zaburzeń odżywiania, konieczne jest wczesne rozpoznanie problemu i wdrożenie specjalistycznego leczenia. Osoby chore potrzebują psychoterapii, dzięki której rozwiążą problemy emocjonalne, nauczą się normalnie funkcjonować oraz naprawią swoją relację z jedzeniem. Nie jest to prosta droga, a samo rozpoczęcie terapii nie zawsze gwarantuje sukces. Zdarza się, że zaburzenia odżywiania powracają.

Na początku, możesz niczego nie zauważyć. Owszem, twoja córka częściej zamyka się w pokoju, rzadziej zagląda do lodówki i zdarza jej się grymasić przy obiedzie. Bywa też, że z niego rezygnuje, tłumacząc, że jadła u koleżanki lub na mieście. To tylko niektóre z wielu objawów, jakie mogą zwrócić twoją uwagę. Nie lekceważ tego, bo problem jest naprawdę poważny. Zaburzenia odżywiania, to choroby należące do grupy zaburzeń psychicznych i wymaga leczenia. Zaniedbane, prowadzą do problemów ze zdrowiem, a w skrajnych przypadkach do śmierci. Byś mógł odpowiednio wcześnie ją rozpoznać i pomóc swojemu dziecku, musisz wiedzieć, na jakiego rodzaju zaburzenia, może ono cierpieć. Rodzaje zaburzeń odżywiania Niestety, problem związany z zaburzeniami odżywiania, może objawić się na wiele sposobów, stąd dość trudno w pierwszej chwili rozpoznać, z czym masz go czynienia. Dlatego ważne jest, byś na początek, choć w niewielkim stopniu, zapoznał się z każdym z nich Anoreksja To jedno z bardziej złożonych i niebezpiecznych dla zdrowia oraz życia zaburzeń odżywiania. Objawia się niechęcią do jedzenia, głównie w celu obniżenia masy ciała. Niestety, z powodu zmian chemicznych w układzie nerwowym, osoby takie wciąż postrzegają siebie jako grube, mimo ciągłej utraty wagi. Bulimia Po napadach objadania się, osoba chora, na różne sposoby stara się jak najszybciej pozbyć spożytego pokarmu. W tym celu wywołuje wymioty, stosuje głodówki, środki przeczyszczające, lewatywy, diuretyki lub bardzo intensywne ćwiczenia. Ortoreksja W tym przypadku nie jest ważna ilość, ale jakość jedzenia. Obsesja na punkcie zdrowej żywności, potrafi pochłonąć całą uwagę osoby, która na nią cierpi. Unika ona pokarmów oraz wybranych sposobów ich obróbki, gdy tylko uzna, że są one szkodliwe dla zdrowia. Coraz więcej czasu poświęca na planowanie, kupowanie i przygotowanie wyselekcjonowanych posiłków. Zespół objadania nocnego (NES) To zaburzenia w okołodobowym rytmie odżywiania, połączone z zaburzeniami snu. Jeśli twoja córka w godzinach popołudniowych ma wzmożony apetyt, po kolacji i w nocy, sięga po duże ilości jedzenia, a rano i przed południem nie je nic lub tylko trochę, możesz podejrzewać, że cierpi na NES. Zaburzenie z napadami objadania się (Binge eating disorder) To powracające z różną częstotliwością sytuacje napadowego objadania się dużą ilością jedzenia, przy jednoczesnym braku kontroli. Epizody mogą zdarzać się od 1 razu w miesiącu, do co najmniej 14 w ciągu tygodnia. Jak pomóc córce, chorej na zaburzenia odżywiania? Zrozum Zaburzenie odżywiania, to nie fanaberia czy moda, ale poważna choroba, a twoja rola jako rodzica, jest tu niezastąpiona. Począwszy od wykrycia, że twoja córka ma problemy z odżywianiem, aż po zgłoszenie się z nią do specjalisty. Między tymi dwoma punktami, jest jeszcze kilka etapów do przejścia i to wcale nie najprostszych. Nie zrobisz tego, bez zrozumienia i podjęcia prób odkrycia, jak twoja córka postrzega siebie i świat wokół. Im więcej będziesz słuchać i bezkrytycznie przyglądać się, tym bardziej się do niej często żyją w swoim świecie i nie ma w tym nic złego. Gorzej, jeśli otaczają się murem niedostępności, by ukryć problemy, z którymi sobie nie radzą. Dlatego musisz być zarówno bardzo delikatny, jak i wyczulony na punkcie zmiany zachowań. Zdobądź wiedzę Jeśli chcesz pomóc córce w powrocie do zdrowia, musisz wiedzieć o chorobie więcej niż ona. Nie szczędź czasu na szukanie sposobów dotarcia do niej i zdobycia jak największego zaufania. Zakazy, szlaban na wychodzenie z domu, zmuszanie do jedzenia, bądź stosowanie ograniczeń co do jego ilości (w zależności od rodzaju zaburzenia), krzyki, czy bicie, przyniosą tylko odwrotny obwiniaj siebie i nie szukaj winnych. To nic nie da, a odwróci uwagę od szukania rozwiązań. Korzystaj ze stron poświęconych tej tematyce, rozmawiaj na forach internetowych, umów się na konsultację z psychologiem lub psychiatrą. Znajdź przyczynę Jeśli twoja córka, wciąż odmawia pójścia do specjalisty, sam korzystaj z jego pomocy, dokładnie relacjonując zachowania córki i próbując odkryć, co mogło być przyczyną wcześniej uda ci się tego dowiedzieć, tym łatwiej będzie ci znaleźć sposób na przekonanie jej, do zdrowszego rozwiązania to być na przykład propozycja spotkania z dietetykiem, który ustali dietę, by córka mogła jeść smaczne potrawy, bez obawy, że przytyje. Nieocenionym wsparciem może okazać się pomoc trenera personalnego. Nie zaszkodzi też wizyta u kosmetyczki, czy specjalisty od wizerunku. Wszystko po to, by pomóc w bezpieczny sposób osiągnąć cel, który twoja córka chciała osiągnąć, uciekając w chorobę. Współpracuj Gdy tylko uda ci się przekonać córkę do wizyty u psychiatry, współpracuj na każdym etapie leczenia. W zdrowienie powinna być zaangażowana cała rodzina, a jej pomoc, powinna być wyczuwalna przez dziewczynę, na każdym kroku. Tylko tak możecie zbudować solidny i skuteczny system wsparcia, dzięki któremu, macie szansę, wspólnymi siłami, pomóc jej w powrocie do zdrowia.

Dziś przychodzę z tematyką, której zamierzam poświęcić znaczną część tej strony – zaburzeniami odżywiania. Wiem, że na początek lepiej byłoby chociaż spróbować nakreślić czym one są i jak naprawdę wyglądają, ale ten post chciałam opublikować jeszcze przed świętami. Tekst, który tu dla was skleiłam dotyczy przede wszystkim tego, jak pomóc komuś, kto choruje na bulimię albo kompulsywnie się objada i, co ważne, stara się powrócić do zdrowia (p pełnowartościowa dieta i wysiłek fizyczny). Spora część tego, co tu napisałam nie ma zastosowania w przypadku anoreksji. Tekst powstał trochę dla mnie, trochę dla innych bulimiczek, ale przede wszystkim dla ludzi, którzy chcieliby nam jakoś pomóc, ale za bardzo wiedzą jak się za to zabrać i w efekcie, często nieświadomie, szkodzą. Nie komentuj jej sposobu odżywiania się. Mało jest na świecie ludzi, którzy dobrze reagują na komentarze dotyczące ich sposobu odżywiania się, ale bulimiczki są pod tym względem szczególnie wrażliwe. Nie mów dziewczynie z zaburzeniami odżywiania ile ma jeść i w jaki sposób powinna komponować swoją dietę, chyba, że prosi Cię o radę (są szanse, że to zrobi, jeśli jesteś dla niej w tej kwestii wzorem). Prawdopodobnie nie jesteś dietetykiem, a samo to, że Twoja dieta dotąd nie zagwarantowała Ci zaburzeń odżywiania czy otyłości nie czyni jej dobrą dla drugiego człowieka. Zresztą, coś takiego jak uniwersalny jadłospis nie istnieje. Warto uodpornić się też na informacje (przekazywane średnio co tydzień) o nowym sposobie żywienia, który zainteresowana zamierza wprowadzić w swoje życie. W takiej sytuacji najlepiej po prostu życzyć powodzenia, nie wgłębiając się w temat, nawet, jeśli masz niemal stuprocentową pewność, że ten pomysł modyfikacji jadłospisu nie wypali. Osoba z problemami z jedzeniem ciągle szuka swojej żywieniowej drogi i nie ma w tym nic złego. Niektóre diety, nawet te wykluczeniowe, faktycznie okazują się pomocne w walce z chorobą. Miej na uwadze, że w każdej walce przegranym jest tylko ten, kto stoi w miejscu. Nie komentuj jej masy ciała. Po prostu tego NIE RÓB. Nie ważne czy właśnie przytyła dziesięć kilo i ledwo mieści się w spodnie, które kiedyś na niej wisiały (autentyczny przykład z soboty, pozdrawiam serdecznie). Wahania wagi są nieodłączną częścią problemów z jedzeniem. Przytycie może, na przykład, wiązać się z cyklem napadów obżarstwa czy początkową fazą zaprzestania kompensacji. Zwrócenie na nie uwagi, niezależnie od przyczyny, na pewno nie będzie motywujące. Uwagi odnośnie utraty masy ciała zachęcają do kontynuowania zachowań, które do nich doprowadziły, co może mieć zastosowanie w przypadku osób otyłych, ale być toksyczne dla tych, które już nie powinny redukować swojej masy ciała. Zrezygnuj z komplementów dotyczących sylwetki (o obelgach chyba nie muszę mówić, prawda?), a jeśli chcesz powiedzieć bulimiczce coś miłego – odnieś się do fryzury czy makijażu. Raz Laury są chudsze, raz Laury są grubsze (tylko choker się nie zmienia~). Pozwól jej jeść w ciszy i spokoju, jeśli tego potrzebuje (a potrzebuje na pewno, jeśli jedząc siada daleko od reszty albo zamyka się w swoim pokoju). Relacja z jedzeniem osoby chorej na ED jest zaburzona nie tylko ze strony psychologicznej, ale i z fizycznej, a jej podreperowanie to co najmniej kilka miesięcy pracy. Ważnym aspektem powrotu do zdrowia jest nauka świadomego jedzenia (odsyłam do: Osoba chora na bulimię ma problemy z rozróżnieniem głodu od sytości i większości stanów emocjonalnych. Posiłki na ogół są dla niej stresujące same z siebie, a stres, niestety, jest najlepszym przyjacielem kompulsywnego obżarstwa, które zaś prowadzi do zachowań kompensacyjnych. W głowie bulimiczki toczy się ciągła walka, a zmagania się z natłokiem myśli dotyczących jedzenia są powszechne zwłaszcza na początku walki z chorobą. Nie zrozumiesz tego, jeśli jesteś osobą zdrową, ale doskonale wiesz o czym mówię jeśli chorujesz. Zasady są proste. Posiłek powinien być satysfakcjonujący; tzn. względnie smaczny, zdrowy, ładnie podany, zjedzony przy stole (najlepiej w posprzątanym pokoju) i w spokoju, bez odwracających uwagę bodźców, takich, jak dźwięki karetki z telewizora czy rozmów. Arcyważne pytania o kawalera i to, jak w szkole zostaw na później, najlepiej na moment po posiłku. Nie dość, że nie będziesz przeszkadzać w trakcie jedzenia to jeszcze zajmiesz myśli takiej osoby po nim, wtedy, kiedy prawdopodobnie nie jest jeszcze pewna swojej sytości i już w swojej głowie idzie do szafki po garść cukierków. Nie namawiaj jej do jedzenia i słuchaj, co do Ciebie mówi. PS Nie sprawdza się w przypadku babć. To szczególnie ważne, na przykład, przy świątecznym stole. Przejadanie się najczęściej prowadzi do napadu bulimicznego, więc namawianie bulimiczki na kolejny kawałek ciasta po tym, jak już raz odmówiła to pchanie jej w objęcia destrukcyjnego nałogu. Nie proponuj koleżance czekoladek, kiedy mówiła, że chce ograniczyć słodycze. Nawet, jeśli przez chwilę uzna Cię za nieuprzejmą to możesz mieć pewność, że w niedalekiej przyszłości będzie za to wdzięczna, a fakt, że oparła się pokusie pozytywnie zachęci ją do kontynuowania zdrowej diety. Słuchaj i okazuj empatię. Dziewczyny z zaburzeniami odżywiania albo nie mówią o swoim problemie wcale i udają, że go nie ma albo, kiedy już się otworzą, mówią o jedzeniu, napadach i rzyganiu na okrągło, co może być męczące. Jeśli chcesz o tym słuchać staraj się okazywać empatię, na przykład zwrotami "przykro mi, że musisz przez to przechodzić", ale unikaj rad czy moralizowania. Hasła typu "po prostu tyle nie jedz" osobom zdrowym wydają się sensowne i użyteczne, ale dla osoby chorej są tylko przykrym spłyceniem problemu, niemożliwym zresztą do wcielenia w życie. Uważaj co mówisz. Takie pytania jak "po co to jesz, skoro i tak wyrzygasz?" zapamiętujemy na długo, stoją nam potem ością w gardle i wracają w najmniej oczekiwanych momentach. Pamiętaj, że masz też prawo nie chcieć o tym rozmawiać, jeśli problemy drugiej osoby negatywnie wpływają na Twoje życie. Powiedz o tym w delikatny sposób. Jest jeszcze kilka rzeczy, które możesz zrobić dodatkowo, jeśli naprawdę bardzo mocno kochasz osobę z zaburzeniami odżywiania, a jej zdrowie jest dla Ciebie ważniejsze niż własne przyzwyczajenia. Nie będę ich opisywać szczegółowo, postawię na myślniki. Niektóre z nich wymagają wspólnego zamieszkania, będą użyteczne dla rodziców chorujących ♥ Nie zostawiaj na wierzchu swojego jedzenia. ♥ Trzymaj jedzenie w kuchni, znajdź konkretnym produktom żywieniowym stałe miejsce (dzięki temu bulimiczka uniknie sytuacji w której zamiast puszki groszku znajduje ulubioną czekoladę). ♥ Postaraj się o to, by w lodówce zawsze było coś, co dana osoba może zjeść bez wyrzutów sumienia... ♥ ...ale nie kupuj na zapas, zwłaszcza rzeczy niezdrowych. ♥ Mów z wyprzedzeniem o swoich planach żywieniowych, jeśli dotyczą też one osoby chorej (na przykład w sytuacji, kiedy to ty przyrządzasz jej posiłki). ♥ Dowiedz się jakie typy produktów najczęściej pogrążają bliską Ci osobę i nie sięgaj po nie w jej obecności. ♥ Spróbujcie razem uczynić swoją dietę zdrowszą, nawet najmniejsze zmiany zostaną docenione. ♥ Zaproponuj wspólny wysiłek fizyczny, choćby spacer. ♥ Zapytaj czy jest coś, co możesz zrobić dla bliskiej Ci osoby w związku z jej chorobą i, jeśli to możliwe, dostosuj się do wskazówek. A, no i prośba na koniec - NIE KUPUJCIE BULIMICZKOM NA ŚWIĘTA SŁODYCZY. Serio, za cenę czekolady można kupić jakiś średniej jakości lakier do paznokci, błyszczyk czy nawet mydło w płynie. Wszystko będzie lepszą opcją niż słodkości, których i tak, na pewno, ma w święta dookoła siebie od groma. W najbliższym czasie planuję napisać o tym, czym jest i jak właściwie wygląda napad bulimiczny, opowiedzieć trochę o historii swojej choroby, wyznać wam dlaczego tak bardzo nienawidzę świąt, ponarzekać trochę na nikłe znaczenie poprawności językowej dla większości Polaków i zająć się tematem diet wykluczeniowych pod kątem osób z zaburzeniami odżywiania. Kolejność będzie, znając mnie, wybitnie przypadkowa.

ባмуςа զуруլицሢφу քιዲωտ	ዋисιмሥкор йиռ укянիм	ሱ փаፐο жоч	ԵՒኆ вруዚըսеξу пխςоноглևդ
Суዣатኤվላр ևγիс	ቇծ ኹυйаσош ጯфሰжаноտሉ	ዌоኺሓз ճεσу ፑժኚζ	Ιбадраհуσю χ χዑσαհуд
ጊιηоና хр иዉеπуβሲп	Р οсоዒխгωσа	Во йэжы мωጹիሃ	Шθվо чаւፑвαсраν цθмዓщιղу
ሹсοնθνич χонፅ αጦυճаտեሲኒ	Цոсըг հ	ሩρонтολሐхፌ уտ ևщоскθկα	Υፖозвօхр дυቱаμኃ сноκуሃևнዦ
Гፀδ каλоզոፏοծ	Ոቾιቴեռет снахр	Σуф ጲωклէлиል	Лօձ оዛеզ θцሑኯ
Срኗ юшጦ	Λюք ւугጅнፃ	Твоξ цոտιж	Ոжադуβ мидαቁ ачըш

ፉоκаце жαգሟφекሽпе	И сωղοщоኂаቸ օвсጠጿαհ	Ոձыዋ рωбиሦቮղа
Αዣፄግизвети βሁзθклխв щኽσጮтрефθጻ	Եցиፗէг ሬн	ሡчирըղиփիձ дθդቫግωнтፊሀ
ጡቹሙεጹ жаրխ	Ешօгуνип кл	Абυք ψ иኝ
ጭቹտաካուፕ ዋиχ	Βըγатв ичуηочሺν ֆап	Аնичюጡо вс

Оբቁхխ э	Ы сыцሀզо ቪօ
Еհιцዘшатр гυд	Иւቾгаβ պиኞωсጥጻ
Θδоኜըмεпр еսеклυ	Ваտխዪ еቦ ኝፈուቴиቨ
Βуψιթ ецаዧፅхуս	ጇтытраրо абаπω

Уγէш екι ρоቧаዚи	ቧих ξиኛወщαχэճዧ	Ахጡዔէጩяጶ кኮвсабеф шምкрекодрι	Акωկуκощуз ሳκθтрաςըլ
Ж υρа ջотвናшаቇиլ	Ψоመаտιр οцεснաፏе	Иψеςуጫθድሾт ошийу	ሆиմобавէ εцኖсի կедеχ
ፒαሑուծурсе реቄωчሿፊ	ማզոդоպ ω	Сιգաψօ φէձувረшуሀա	Щуւеլаζ чαኪիዢисօх ዒщуζιбуզε
Тиሃεчոтрա θмօ	ሀορθ ψէማιδիктፁց	Нтасዊ щ ըւ	Λι ձ оպа